"Die zeiden: hij komt van FC Twente, kan hij dit niveau wel aan?"

Braafheid stopte bijna vier jaar geleden in de coronatijd. "En hoe goed je ook was, hoeveel geld je ook hebt verdiend, op dat moment krijgt elke voetballer te maken met hetzelfde gevoel: wat nu?", blikt hij terug in gesprek met het NRC. "Eindelijk is er de tijd om alles wat ooit pijn deed naar boven te halen. En daar komt me toch een portie emotie bij vrij."

Tijdens zijn carrière nam Braafheid geen tijd om na te denken en over zaken te praten. "Ik liet me leiden door angst. Wat als de trainer hoort dat ik het een paar wedstrijden lastig vond om met de druk om te gaan? Wat als ik zeg dat ik deze positie niet leuk vind? Zet hij me dan op de bank? Moet ik aan het einde van het seizoen dan weg?", is hij openhartig. 

Braafheid voelde de pijn. "Al die keren dat je te horen krijgt dat je niet goed genoeg bent. Alle blokkades in wedstrijden. Op trainingen was ik helemaal vrij, de hele week deed ik alles wat ik fysiek kon. Ik bereidde me tactisch voor, keek hoe mijn directe tegenstander speelde, welke acties hij maakte. En dan begon de wedstrijd, en dan zat ik er soms na tien minuten al hélemaal doorheen. Ik haalde mijn snelheid niet. Had in mijn hoofd niet de vrijheid om meteen te zien waar de oplossing lag. Die vrijheid heb ik in mijn hele loopbaan misschien maar in vijf wedstrijden gevoeld."

De voormalig verdediger heeft veel mentale issues gehad. "Er was zo veel negatieve energie, zo veel schaamte als ik weer eens niet speelde. Naar mijn familie, maar ook naar alle mensen die een mening over me hadden. Die zeiden: hij komt van Twente, kan hij dit niveau (bij Bayern, red.) wel aan? En van de bondscoach hoorde je: het WK komt eraan, je moet spelen om in aanmerking te komen voor Oranje. En met dat alles moet je dan presteren", aldus Braafheid, die toch plezier had in het voetbal. "Ja, ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Omdat je steeds bezig bent om béter te worden."